Proshchay toy kray, de ya rodyvsya,
De pervu zyzn ya ispytav,
De kozakom na svyet yavyvsya,
Ridniy Kubani prysyahav.

Spustylos' sonce za horamy,
Pohasla yasnaya zorya,
I nich tychesenko spustylas'
Na rizni zemli i morya.

Spustylas' nichka sered stepu
I son u torbi prynesla.
Zasnulo vse chysto na svyetye,
Tilky rosla odna trava.

Oy de z vy, chlopci-zaporozci,
Kubani vyernyye syny?
V turec'kych horach pasly koney
I tam balakaly vony.

– Choho zadumavsya, kozache,
Vstavay, Semene, ne linys'.
Siday na kamin kolo mene
I yak zenyvsya rozkazy.

A, moze, ty shche ne zonatyi?
Todi rozkazuy pro divchat,
Yak pered nymy ty bozyvsya.
Choho lezat', choho movchat'?

– Nu raz sydiv ya u komori,
De lyudyam otdychu nema.
Nenache, divchyna Oksana
Mene rukamy obnyala.

A raz sydiv ya u chatyni,
Uchyvsya morshchyt' postoly.
Nenache, ridna maty kaze:
– Viz'my ryadnynu postely.

Oy ty, Semene, ty Semene,
Oy ty neshchasnyi syrota,
Oy de z ty dinesya vid mene
I chto sorochku polata?

I tak ya vyris syrotoyu,
I bat'ka y matery nema.
Ostavyv divchynu Oksanu,
Poklyavsya byty ya vraha.