Tuman, tuman dołynamy,
Tjażko żyty z worohamy,
Hirnjakowy na czużyni,
Ne w dibrowi, w połonyni.

Sonce hrije, witer wije,
Hirnjakowi serce mlije,
Płacze, tużyt' za horamy,
Szczo j ne nażywsja z dołynamy.

– Jak ja, brattja, tut skonaju,
Zawezit' mja tam, de znaju,
Zawezit' mja na Wkrajinu,
De rodywsja, naj tam zhynu.

Wy mja, brattja, pochowajte?
Do myłoji znaty dajte,
Aż prychodyt' joho myła,
Dywyt', dywyt' – tut mohyła.

I wona ż ce podumaje:
– Chto w mohyli spoczywaje?
Ani m’jaty, ani ruty –
Des' tut hirnjak musyt' buty.

Oj pomału, pomałenku
Tecze sloza po łyczeńku.
– Wyrwy, myła, jaworynu
Hirnjakowi na spomynu.