Biwaj, abudżanaja, sэrcam darahaja.
Czamu tak horka – ni mahu ja zrazumec'.
Szkada zaranki mne, szto ў nebe daharae
Na ўschodze dnja majho, jakomu rużabec'

Pajszła nikoli ўżo ne wernesz'sja, Ałesja,
Biwaj, smuhljawaja, kachanaja biwaj.
Staju na rostanjach biłich, a z podnjabessja
Samotnim żaўrankam zwinic' i płacza maj.

Pajszła, pakinuўszi mne zołki i tumani,
Pałinnich żal, smuhoj achkutannich daroh
Kab ja chwilinaju nanesennija rani
Hadami ў serci zahłuszic' swaim ni zmoh.