Бывай, абуджаная, сэрцам дарагая.
Чаму так горка – ні магу я зразумець.
Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружабець

Пайшла ніколі ўжо не вернешься, Алеся,
Бывай, смуглявая, каханая бывай.
Стаю на ростанях былых, а з поднябесся
Самотным жаўранкам звініць і плача май.

Пайшла, пакінуўші мне золкі і туманы,
Палынных жаль, смугой ахкутанных дарог
Каб я хвілінаю нанесенныя раны
Гадамі ў серцы заглушіць сваім ні змог.