1.
Twoje wołossja, jak łystja po oseni.
Rozkyne witer po twojich niżnych płeczach.
Ja znowu czużyj, ja znowu neproszenyj.
Mij obraz łysze w twojich zełenych oczach.

Ja choczu ne tak, ja choczu po-inszomu,
Ja spokij swij tam załyszyw, de zaraz nemaje mene.
I wdeń, i wnoczi – ja odyn, ty skaży czomu?
I tilky odno w meni żywe,
Zi mnoju powsjudy, skriz' łysze...

Pryspiw:
Twoje im’ja!

2.
Ty widnajdesz sebe w dumkach mojich,
Słowa dawnym – dawno wże wtratyły zmist.
Zmarnowanyj szans, nespokij muk twojich,
Ty tam, a ja tut – miż namy spałenyj mist.

Nemaje spokoju, je łysz dawnja bil,
Nemaje tepła – zyma dawno wże u naszych sercjach.
Wsja prawda w slozach, a w slozach – pekucza sil,
I tilky odno w mojich słowach.
Zi mnoju powsjudy, nawit' w snach.