Jaka niczka temna,
Jaka newydneńka,
A ni ja sja ne wyspała,
Ni moji oczeńka.

Ja sja ne wyspała,
Bo łysty pysała,
Ta j do swoho myłeńkoho
Na Wkrajinu słała.

Myłyj łysty wzjawszy
Ta j pereczytawszy,
Nad łystom dribneńkym
Rewne zapłakawszy.

– Pusty mene, pane,
W dałekiji kraji,
Bo diwczyna pysze,
Szczo wże syna maje.

– Oj szkoda, żownire,
W czużyj kraj puskaty,
Może diwczynońka
Na inszych skazaty.

– Ja stanu prysjahnu,
Szczo moja pryczyna,
Oj szczo moja diwczynońka
Porodyła syna.

Wchodżu do switłońky,
Diwczyna choruje,
Prypaw do jiji liżeńka
W łyczeńko ciłuju.

– Ciłuwała ż by tja
Łychaja hodyna,
Widrekłas' wid mene maty
Ta j usja rodyna.

– Ne hryzys', diwczyno,
Ja tut iz toboju,
Szczob zdorowa meni buła,
Wiz'mu szłjub z toboju.

A diwczyna wstała,
Jak ne choruwała,
Pryhornuła żownjaryka
I pociłuwała.

Oj znaju ja, znaju,
Jak żownjar biduje,
Chocz jaka łycha hodyna,
Żownjar maszeruje.