Wyjszła stara maty na krutu horońku,
Wyhljadaje syna z wijs'ka dodomońku.

– Wernysja, synońku, z wijs'ka dodomońku,
Nechaj tobi zmyju szcze raz hołowońku.

– Ne myła-s my, maty, jak ja buw pry tobi,
Teper my ne zmyjesz, bo ja żownjar sobi.

Hołowu my zmyje zływa doszczowaja,
Kuczeri rozczesze kulja frontowaja.