Zapyszy, mij istoryku, w zhortok swoho manuskryptu:
Poczynajet'sja szljach do swobody z oc'oho wizka...
To ne sztuka – szcze zawtra ja wywedu was iz Jehyptu, –
Ałe wyjty nam z rabstwa – doroha taka ne błyz'ka!
To ne straszno, szczo w rabstwi ochljały i spały z łycja my,
To ne hore, szczo spyny pobyto, posiczeno wszczert';
Ałe w tomu jehypets'kim sni my zdribniły sercjamy –
I oto wże chworoba, jaku wylikowuje smert'.

Wsim nam choczet'sja woli, ta ba – ne strybnesz wyszcze steli.
Stilky lit żyty bydłom – take ne mynaje darma.
My pokynemo rabs'ki propaszczi tiła u pusteli,
Bo wony wże sami mymowoli szukajut' jarma.
Zapyszy, mij istoryku, des' u tajemnomu misci, –
Chto znajde, ne osudyt' nechytre łukawstwo moje, –
Maje szansy łysz toj, szczo s'ohodni iszcze u kołysci,
A dlja reszty – wizok i spasinnjam, i karoju je.

Jahwe dbaje pro nas! – Rozijdet'sja woda pered namy,
Jahwe dbaje pro nas! – Budut' manna, zakony, pisni.
Jahwe dbaje pro nas! – Nazywaje swojimy synamy.
Ałe szczo ż, koły wnukiw my łjubymo bilsz za syniw...
Zapyszy, mij istoryku, des', możesz nawit' bez daty...
Tak buło, i tak je, i c'oho wże ne wyprawyt' czas, –
Wołju można zdobuty, ta wołju bezhłuzdo dawaty.
Boh nas wybraw, szczob switowi ce pokazaty na nas.