Doroha do chramu czy wtecza wid toho, szczo je
Misce, de załyszky sowisti szepczut' mołytwu,
De tini mynułoho kydajut' łjutu honytwu
I tycho nawkoliszky płaczut' sobi pro swoje.

Doroha do chramu kriz' tłum bożewilnych starciw,
I dowhi rudi szpicy pohljadiw, spownenych bołju,
Doroha do chramu trywożna, jak wtecza na wołju.
Nepewna, jak switło, u temnomu skli kahanciw.

Doroha do chramu na oslip kriz' sorom i strach
U czorne prowałlja otoho raptowoho muszu,
I sumniw rozkryje szcze ni pokaliczenu duszu,
Pobaczywszy krow u Chrysta na probytych rukach.

Doroha, doroha strimka, mow na łysu horu,
De kożne łyce prowodżaje tebe nacze sonjach,
Ta szczo iz toho? ne twoja w tebe krow na dołonjach,
I chrest twij na szyji zawżdy oznaczaw tilky hru.

Doroha do chramu, de p’jat' pozołoczenych weż,
Ostannja fortecja ostanńoji w switi nadiji,
Szczo Boh ne prostyt', ałe wse ż win tebe zrozumije.
Ty sam sobi z c'oho smijeszsja, i wse taky jdesz...

Doroha do chramu... Doroha do chramu...
Doroha do chramu...