Oj pojichaw Iwaseńko sim lit na wijnu,
Łyszyw swoju Hanuseńku na matir staru.
Kazaw jeji hoduwaty pszenycznym chlibom,
Kazaw jeji napowaty czerwonym wynom,
A wna jeji napowała hirkym połynom,
Ta j jeji hoduwała wiwsjanym chlibom.
Oj pryjichaw Iwaseńko u sim lit z wijny:
– Wyjdy, wyjdy, Hanuseńko, worota wtwory!
Ta j ne wyjszła Hanuseńka, ałe jeji swist'*,
Kotra tobi, Iwaseńku, wsju prawdu powist':
– Zweczera Hanuseńka kudełeńku prjała,
A unoczi Hanuseńka dytja wpowywała,
Na rozswitju Hanuseńka bohu duszu dała.
Ne jid', ne jid', Iwaseńku, na Hanusyn hrib,
Ałe jid', Iwaseńku, na Hanusyn dwir.
Ta ne jichaw Iwaseńko na Hanusyn dwir,
Oj pojichaw Iwaseńko na Hanusyn hrib.
Pryp’jaw konja woronoho konec' jeji nih,
A sam prypaw mołodeńkyj d’ jeji hołowi.
– Tikaj, tikaj, Iwaseńku, bo ja sobi sp’ju,
Twoja maty czariwnycja zczaruje j druhu!