Oy poyichav Ivasenko sim lit na viynu,
Lyshyv svoyu Hanusenku na matir staru.
Kazav yeyi hoduvaty pshenychnym chlibom,
Kazav yeyi napovaty chervonym vynom,
A vna yeyi napovala hirkym polynom,
Ta y yeyi hoduvala vivsyanym chlibom.
Oy pryyichav Ivasenko u sim lit z viyny:
– Vyidy, vyidy, Hanusenko, vorota vtvory!
Ta y ne vyishla Hanusenka, ale yeyi svist'*,
Kotra tobi, Ivasenku, vsyu pravdu povist':
– Zvechera Hanusenka kudelenku pryala,
A unochi Hanusenka dytya vpovyvala,
Na rozsvityu Hanusenka bohu dushu dala.
Ne yid', ne yid', Ivasenku, na Hanusyn hrib,
Ale yid', Ivasenku, na Hanusyn dvir.
Ta ne yichav Ivasenko na Hanusyn dvir,
Oy poyichav Ivasenko na Hanusyn hrib.
Pryp’yav konya voronoho konec' yeyi nih,
A sam prypav molodenkyi d’ yeyi holovi.
– Tikay, tikay, Ivasenku, bo ya sobi sp’yu,
Tvoya maty charivnycya zcharuye y druhu!