Zamerzli ruky. Jak toj wisk obłyczczja.
Zhorbłene tiło chołodom okute.
Starezni łachy zaczornenni niczczju.
U stal-kajdany niżeńky zakuti.
W sywim wołossi – misjac' łyszywsja.
U cej połon win widdaws' dobrowilno,
I sjaje łyka nawkruh oreołom.
Madonna jde. Nemow swjata. Powilno.

Wona krokuje hordoju chodoju.
Zakuta w hore. Zhorbłenaja maty.
Kudy ide, honyma bidoju?
Chto smiw w okowy matir zakuwat'?
Ohornuta ranńoju imłoju.
W suprowodi osinńoho tumanu.
Do Hołhofy jde i homonyt' z soboju,
A hołos wpadaje brjazkotom kajdaniw.

Wona ide. Mow neżywa. Stałewa.
Nemow dusza iz zalizjaczczam złyta.
Łysz wydajut' jiji oczej ozera.
Ti oczi materi sliz'my nałyti.
Harjaczi riky iz nych wytikajut'.
Teczut' po szczokach. Omywajut' szyju.
Harjaczym pekom do hrudej stikajut'.
Ti slozy materi – pałko-żarkiji.

Wusta jiji szepoczut' szczos' do Boha.
U ńoho prosjat' za swoju dytynu:
"Prosty ż joho. Ne widaje, szczo tworyt'...
Prosty! Pomyłuj moho syna..."