I witer wije wid stolit',
kryłatyj, wilnyj i nespynnyj,
i wczyt' swobody, tuhy wczyt'
za czyms' neznanym i nestrymnym.

I powtorjaje nam, prybytym,
u zrywach straczenych namarne,
szczo wże nijak żyttja spynyty
i szczo żyttja – ce ne kazarma.

Wody żywoho sribła powni, spljat' krynyci łasky,
krynyci łasky wicznoji, szczo muriw cych ditknułas'.
Wże bilsze lit choda jich ne wbyraje w ławr porazky,
ni forumu marnot ne budyt' metuszływyj hałas.

W cysterni noczi myjut'sja majbutni zori ranku,
pohruddja soncja z hrywy połum’jam w muzeji noczi.
Wże inij lit sribłyt' rujiny. Mow po łanci łanku,
powilnyj witer pchaje chmary j cwili czas chłjupocze.

Płecze w płecze zapliwszys' tisno, jdut' kuszczi hłodyny,
dżereła zełeni iz nadr zemnych, de kłekotało
chwylne żyttja bazariw, de rojiłysja chwyłyny.
Na cwyntar zołotych monarchij chmary tiń upała.

Knjażna ekstazy – nicz wede słowa kaminnym hajem
miż ławry, de z łystkiw pływe muzyka tajemnycze
i sołowejko, brat zori, pro smert' sestry spiwaje.
Trahicznyj witer na porożnij sceni switu kłycze.

De marmurowyj kiń iz hrywy mołokom zastyhłym
irżannjam tużnym nadaremne budyt' dalni Troji.
Z oczej herojiw zerno dz'obajut' bezduszni szczyhli.

Zachodyt' Zorełew za tiń epochy zołotoji.