Ya idu na rozslaboni, popyvayuchy sik,
Sonce svityt' meni v skronyu, zihrivaye livyi bik.
Pachne lito lypocvitom i bentezyt' moyu krov,
Zmusyt' zbudzeno tremtity, potim rozslablyaye znov.
Prodayut'sya polunyci za cinoyu kovbasy,
Korotesenki spidnyci, yak mahnitni polyusy.
Moyi pohlyady blukayut' znyzu-vhoru, zhory-vnyz –
Ni na shcho ne natyakayu, prosto mriyu pro syurpryz.
Proyizdzaye vantazivka, natyskaye na klakson,
Duze netvereza zinka demonstruye leksykon.
Kozen maye svoyi spravy, kozen maye vlasnyi bil,
To rozbihlys' vlivo-vpravo, to zletilys' zvidusil.
Perepovneni vokzaly, na kvytky roste cina.
Des' po radio skazaly – chy to kryza, chy viyna.
Emihranty, okupanty – vybyraty nam ne chas!
My – chornobyls'ki mutanty, v serci koznoho iz nas...

Pryspiv:
Atomna pomp! Atomna pa!
Atomna pomp! Pomp! Atomna pa! Pa!

Znovu tysnut' zvidusyudy i dorosli, i mali.
Des' podilys' dobri lyudy, zalyshylys' tilky zli.
Shcho chekaty? Treba braty ce zyttya pid sviy kontrol,
Rozryvaty puta-graty, zyty, a ne hraty rol!
Ya do soncya posmichayus' – shcho tam, sonce, yak zyvesh?
Hrudy rozpyraye radist' i vona ne maye mez!
Viryu ya – z hydkoyi brahy vyide dyvovyznyi kvas!
I dodaye meni nasnahy te, shcho v koznomu i z nas...

Pryspiv