Uze lystochky obsypaye dobre lito,
Uze nachmarylys' pohidni nebesa,
A ya ne znayu, shcho robyt', kudy poditys',
Dlya koho zyt', koly lyshyvsya v chati sam.

Pryspiv:
Buynyi vitre-kozache!
Ty kmitlyvyi na vdachu.
Ne hulyay v chystim poli,
A znaydy moyu Dolyu,
Bo v cholodniy chatyni,
Bez sim’yi, na chuzyni,
Bez turbot i nadiyi
Ya odyn... posyviyu.

Prozyv pivviku na zemli, pozyv dovoli.
Plekav nadiyi, vse tyahnuvsya, buduvav.
Nichym nikoly ne hnivyv zradlyvu Dolyu,
A navpaky – yiyi kochav i shanuvav.

Pryspiv:
Tvoryv dobro, hodyv cilomu svitu.
Robyv, yak rab, nochey ne dosypav...
Ta de z teper moyi choroshi dity?
De te dobro i ta, yaku kochav?

Pryspiv

Vona zabulysya pro mene – ya to znayu:
Chym pered neyu ya tak tyazko zavynyv?
Chomu ne yde, chomu ne dorikaye,
Shcho ya v cim sviti lysh dlya sebe tilky zyv?

Pryspiv

Vona pryide... a vreshti – bud', shcho bude.
Ya terpelyvyi, znayu lysh odno:
Shcho b tam pro mene ne vyhaduvaly lyudy,
Poky ye chas – spishu tvoryt' dobro!

Pryspiv