Uże łystoczky obsypaje dobre lito,
Uże nachmaryłys' pohidni nebesa,
A ja ne znaju, szczo robyt', kudy poditys',
Dlja koho żyt', koły łyszywsja w chati sam.

Pryspiw:
Bujnyj witre-kozacze!
Ty kmitływyj na wdaczu.
Ne huljaj w czystim poli,
A znajdy moju Dołju,
Bo w chołodnij chatyni,
Bez sim’ji, na czużyni,
Bez turbot i nadiji
Ja odyn... posywiju.

Prożyw piwwiku na zemli, pożyw dowoli.
Płekaw nadiji, wse tjahnuwsja, buduwaw.
Niczym nikoły ne hniwyw zradływu Dołju,
A nawpaky – jiji kochaw i szanuwaw.

Pryspiw:
Tworyw dobro, hodyw ciłomu switu.
Robyw, jak rab, noczej ne dosypaw...
Ta de ż teper moji choroszi dity?
De te dobro i ta, jaku kochaw?

Pryspiw

Wona zabułysja pro mene – ja to znaju:
Czym pered neju ja tak tjażko zawynyw?
Czomu ne jde, czomu ne dorikaje,
Szczo ja w cim switi łysz dlja sebe tilky żyw?

Pryspiw

Wona pryjde... a wreszti – bud', szczo bude.
Ja terpeływyj, znaju łysz odno:
Szczo b tam pro mene ne wyhaduwały łjudy,
Poky je czas – spiszu tworyt' dobro!

Pryspiw