Posylala maty syna voyuvaty,
A bidnu nevistku u pole lon braty.

A yak vysylala, to yiy nakazala:
– Ne vyberesh lonu, ne prychod' dodomu.

Nevistka lon brala i tak sy dumala,
Az na tomu poli derevynov stala.

Vertaye syn z viys'ka, vertaye dodomu,
Vklonyayet'sya nenci i batenku svomu.

– Oy, matinko moya, shcho to za prychyna,
Shcho na nashim poli stoyit' derevyna?

– Oy viz'my, miy synu, ostruyu sokyru
I pidy vyrubay v poli derevynu.

Uzyav syn sokyru, vdaryv derevynu,
A vdaryv druhyi raz, v’na zahovoryla.

– Ne rubay mya, lyubyi, bo ya tvoya myla,
Shcho tam poroblyaye malenka dytyna?

– Yak ty moya myla, to idy do chaty,
Meni molodomu zvary vecheryaty.