Na Łysij hori dohorjaje bahattja niczne,
I łystja osinnje na Łysij hori dohorjaje,
a ja wże zabuw, de ta Łysa hora, i ne znaju,
czy Łysa hora wpiznała b mene.
Seredyna żowtnja, pora nadweczir’jiw twojich,
twojich nedowir i newir i osinńoho witru.
I wże połowyna żyttja zabuwajet'sja. Hrich
uże zabuwajet'sja. Hore i radist' nechytra.
Seredyna żowtnja – twojich tonkohorłych rozłuk,
I ja wże ne znaju, ne znaju, ne znaju, ne znaju,
czy ja wże pomer, czy żywu, czy żywcem pomyraju,
bo wże widbryniło, widkwitło, widhrało, widhasło nawkruh.

Ta dosi szcze pachnut' tużływi dołoni twoji,
I huby hirki aż sołoni i dosi szcze pachnut',
I Łysa hora prolita – scharapudżenym ptachom,
I hłucho, jak krow uw aortach, nadsadno hudut' hołuby.

Na Łysij hori dohorjaje bahattja niczne,
I łystja osinnje na Łysij hori dohorjaje,
a ja wże zabuw, de ta Łysa hora, i ne znaju,
czy Łysa hora wpiznała b mene.