Rozspiwanyj snih, rozlinowanyj łyżamy, rannij,
łetjat' z horobyny czerwoni, jak krow, snihuri.
Na szybach łysyci, rożewo-rudi od switannja,
a ty prytułys' do poduszky i slozy harjaczi utry.
Hen-hen wże pohnało cju szczojno prokładenu łyżwu
za czorniji sosny, za synij, jak spohady, bir.
Kołys' my błukały tam, rwały u padoli pyżmo,
i dowhe mowczannja buło – sołodkych dowir i newir.
Bo szczo ja tobi – jak korszak, nadłetiw i roztanuw,
a wże ani czutky, ni hadky. I wże ne pozwesz, ne wernesz.
Na szybach łysyci, rożewo-rudi od switannja,
i mabut', zadarma ty łjubysz, zadarma czekannjam kłenesz.

Iz czornoji newidi zwu ja tebe – nakłykaju,
wytaju, mow duch, spronewirenyj, czornyj, żałkyj,
a witer wid'oms'kyj napruhłe kryło proszywaje,
tut szabasz sprawljajut' poczwary nesterpno hydki.
Bołyt' meni put'. Rozlinowanyj łyżamy, rannij
rozspiwanyj snih urywajet'sja w wyrwi nimij.
Na szybach łysyci, rożewo-rudi od switannja,
okryj mene snom, bezsoromna, nepam’jati krajem okryj.