Nespodiwano my – u połoni zymy.
Chołodno tak, szczo zamerzły dumky.
Władni koła ne spłanuwały zymy,
I zi sniżynkamy padajem my.

Pryspiw:
Moji butsy pławljat' lid na zemli.
I ja, jak upersze, zabuw słowo "ni".
Mene ty oczyma zbywajesz iz nih –
I ja wże po-sprawżńomu padaju w snih.

Ja nawczywsja ne padaty z nih –
Czy wohko, czy słyz'ko, czy duszno meni.
Ta musyw ja zdatys', jak bezlicz łjudej,
Pered czaramy niżnych diwoczych oczej.

Zrozumiw, szczo jedyna z miljoniw diwczat
Może zminyty rytmy moho żyttja.
A żar moho sercja roztopyt' i lid,
Szczob kwitka łjubowi osjajała cej swit.