Chotiły by wsi, szczob use buło dobre,
Szczob wsi daruwały sebe takymy, jak je.
Wże ne treba nikomu tijeji sołodkoji prawdy,
Bo brechni tak bahato j ne znajemo my kym chto je.

Tak prekrasno i niżno dlja nas rozpuskajut' kwity
I tak harno posłuchaty, jak rozmowljajut' ptachy.
Ta, na żal, zabuwajesz ty, jak cej swit rozumity,
I zrobyty tak dobre, szczob echo piszło kriz' roky.

A nadwori wesna w tyszyni za wiknom
Bezupynno chtos' bude szukaty te:
Te zahubłene, wtraczene, ridne swoje,
Szczo kołys' ne zumiw cinuwaty.

Skilky treba borotys' za switłe majbutnje?
Poworotiw krutych, newidomych szcze skilky projty?
De nam wzjaty tijeji syły do neba złetity j zabuty?
Chto nam wkaże prawylnyj szljach jak projty do swjatoji mety?