Ja je chworyj, ta szczo za chworoba,
Koły nas dwoje i my z nym howorym,
Ja je nym a win je mnoju,
Szczos' z mojeju hołowoju.

Win pro mene het' use znaje,
Każe szczo joho ja ujawa,
Każe szczo ja je nerealnym
Ja łysz marennja joho.

Ta ja sprawżnij i materialnyj,
Jak dowesty, jak pokazaty,
Jak wtekty wid sebe samoho,
Dajte tiło, ja pidu.

Błyznjuky idut' sobi mistom,
Chocz u mamy odyn łysze syn,
Jich wsi baczat' i wsi jich spryjmajut'
Ja je chworyj ałe czym.

Pryspiw:
Błyznjuky je mabut' chwori, w nych je kopija swoja
Treba pidszukaty liky, szczob łyszytys' tilky sam,
Chtos' chworije wże dorosłym i z odnoho staje dwa
Wsi dywujut'sja nawkoło – zwidky wzjawsja druhyj ja?

Ja je chworyj ta szczo za chworoba,
Ja howorju iz samym soboju,
Win sydyt' on peredi mnoju
Żywa kopija moja.

Win podumaw, szczo win zbożewoliw
I piszow zi mnoju w likarnju,
"Błyznjuky", – skazaw do nas likar –
"po odnomu, proszu was".

Pryspiw

Nas je dwoje na te same im’ja,
Ta sama mama, ta sama diwczyna,
Odnakowyj smak i odnakowi dumky,
Dwa razy toj samyj ja.

Win ne wiryt', wid mene wtikaje,
Mene chocze wbyty, mene win bojit'sja
Win meni każe: "tebe ż ne isnuje,
Wse żyttja ja buw odyn".

Pryspiw