Zazyraju w zawtra – t'ma i t'muszcza
t'ma. I t'muszcza t'ma. I t'muszcza t'ma.
Tilky – czornowod'. I czorna puszcza.
A twoho Swjatoszyna – nema.
Ni sestry, ni materi, ni bat'ka,
ni drużyny. Synku, ozowys'!
Ponimiły druzi. Czorna hatka
w temini. Pit'moju – chocz załyjs'.
Łysz tremtyt', jak wira w spronewiri,
kopijczana swiczka na stoli
ta szuhajut' łjuto po kwartyri,
nacze każany, twoji żali.
Szurchoty i szepoty i szczemy,
to twoho spohaduwannja dni,
chłjupotjat' pid wesłamy tryremy,
szczo horyt' w antonowim ohni.
Wse żyttja – nenacze ozyrannja
u mynułyj wik. Czerez płecze.
Ni strachu, ni bołju, ni wahannja
pered smertju. A hospod' recze:
widszukaj nawpomac dawnju kładku,
pochody i wyspokijsja w nim,
u zabutim wici. Tepła zhadka
szcze prydast'sja na sudi strasznim.

Ni sestry, ni materi, ni bat'ka,
ni drużyny. Synku, ozowys'!
Ponimiły druzi. Czorna hatka
w temini. Pit'moju – chocz załyjs'.
Pit'moju – chocz załyjs'...