Zworochobyłysja ajstry
pryosinnim soncełetom,
promynalnoju poroju,
padołystom deruczkym.
Bozna-zwidky żdaty ranku.
Może, zazymok raptowyj,
może, doszcz, a, może, witer,
stij – nemow na czołopku.

Krużeljaje ponad nymy
weczir, kryła rozkryływszy,
wpaw na horłycju iz neba
stonastorczenyj korszak.
Skoro chodorom zachodyt'
szczyrym złotom kuta brama
lisu, zalisu, uzlissja
i nastane błahowist'.

Ałe kwitam dosyt' myti,
dosyt' doli, dosyt' czasu,
dosyt' jim żyttja i smerti –
ws'oho Boh jim daw spowna.
Toż pid łystja kruhopadom
w uroczystosti weczirnij
mrijut' syni-syni ajstry
bez radinnja i żurby. (ost 2 rjadky – 3)