Stełyły bili obrusy,
i snowyhały w bezhominni
try chłopci, try duszi, try tini,
usi spodobani krasy.
I dałeniw brunatnyj swit,
i morok dałeniw łunoju –
i radisnoju pochodoju
błahosłowljaw na krow i pit
nas Pan-Hospod'. A my buły
u zatinku takoji tuhy,
z kotroju ne zaznaty wdruhe
ni radosti, ni kabały.
Mij kraju, radoste moja,
mene ty wyjmy iz newoli
abo spodob swojeji doli
pid basamannju nahaja.
Premudra bawyt'sja zmija,
swit marne dobyraje barwy,
a smert' swoji łasztuje mary,
o dołe-dołeńko moja!

Stełyły bili obrusy,
i snowyhały w bezhominni
try chłopci, try duszi, try tini,
usi spodobani krasy. (ost 2 rjadky – 2)