Ja chotiła staty kraszczoju, niż buła, niż buła,
Szczoby żyty po-inakszomu, a ne tak, jak żyła.
Ja ne znała, jak zminyty i sebe, i ciłyj swit,
Zachotiłos' tak pożyty, szczob żyttja, jak polit.

Ja buła jak nebo czysta i iskrysta jak woda,
Ja buła duszeju wilna i dumkamy mołoda.
Prysłuchałas' do swoho sercja, pryhljadałas' do łjudej,
I czużi dumky pryjmała, mow żadanych hostej.

Pryspiw:
Nebo synje, sonce jasne
Kożnu dołju pryhorne.
W c'omu switi wse prekrasne,
Wiczne i nepowtorne.

Ja chotiła staty inszoju, szczob pomityły ce usi,
Trochy błyżczoju i ridniszoju tym, chto buły meni czużi,
Rozkazat' taku istoriju, szczo do mene nichto ne znaw,
I chotiła, szczob czas mij zorjanyj jaknajszwydsze nastaw.

Pryspiw

Czasto choczemo wse zminyty, i po-inszomu pożyt',
Czasto choczemo tych łjubyty, chto ne może nas łjubyt'.
Na zemli łysz te najkraszcze, szczo je istynno twojim,
I łysz tak, a ne inaksze, chaj keruje wono usim.

Pryspiw