– Nawiszczo błukajesz temnoji noczi
U chyżomu lisi u pownij imli?
Dawno porosły wsi dorohy proroczi,
To szczo ż ty szukajesz na zhaslij Zemli?

Twoja krajina łonom do nebes,
Ta żoden z tych, chto żyw w nij ne woskres.
Ty niczoho w switi ne znajdesz:
Skuta wsja twoja dusza domeż.

Rozstriljani duszi piszły w potojbiczczja,
Oszukanyj lis zawmyrajuczy spyt'.
U ńomu błukatymesz ty spokonwiczno,
Aż poky ne wdast'sja oczej roztułyt'.

Chto skazaw tobi, szczo ce twoje żyttja?
Ty obraw swij szljach bez prawa worottja.
Ty dawno na switi ne żywesz:
Skute twoje serce wże do meż.

– Wse, szczo w serci duszu ne myne.
Hore tym, chto chtiw skuwat' mene!
Homonyt' na woli uwes' haj –
Mij ridnyj kraj, mij ridnyj kraj,
Wesełyj bożewiłljam raj...