Domiwko moja, mij czownyk u wodach burchływych,
I prystań, i dolja, jaku sotworyła sama.
Buwała w tobi ja neszczasna, buwała j szczasływa,
Zhorała j smijałas', ta wse ż prożyła nedarma.

Pryspiw:
Domiwko moja – prytułok nadij,
Kołyska duszi u winoczku iz mrij,
Rozdołlja dumkam i pam’jati slid,
I sutnist' moja ty, i mij rodowid.

W tobi ja chowałas' wid złoho nedobroho oka,
W tobi zatiwała hostej chorowody huczni.
U neba błakyt' i u duszi, widkryti j wysoki,
Z wikonec' twojich prowodżała ja w łjudy pisni.

Pryspiw

Domiwko, koły żurawli zaberut' mene w nebo,
Koły zarydajut' moji chryzantemy w sadu,
Ne płacz, ne sumuj: upadu ja zoreju do tebe,
I tycho do nih twojich duszu swoju pokładu.

Pryspiw