Łystja szełestom, tiszyt' temrjawu
dywna pisnja suworych dołyn
dykym wereskom, tychym szepotom
pisnju cju zaspiwaju, odyn.

Ce łehenda samotńoho ozera,
de woda je sołona wid sliz.
Skeli hriznoji, zamku drewńoho,
szczo sywijuczym mochom zaris.

Ja spiwatymu pisnju cju,
Ty szukatymesz prawdy w nij,
prawdu tu ja zatysnu w strunu
i zahraju na łjutni swojij.

Des' bilja ozera, na skeli
Sered lisiw ta sered traw,
De brodjat' duszi menestreliw,
Sirije zamok, bez zastaw.

Kołys' dawno, tam żyły łjudy
Karpats'kyj knjaz', czy złyj baron,
I łjudy z sił pustyły słuchy
Pro pustotu otych wikon.

Ne znaju, jak znajszow cju zemłju,
Łysz pam’jataju dywnyj sad,
Na strunach łjutni pisnja drewnja
Ta zamku dawńoho fasad.

Ce buła pisnja Beatricze
Ja czuw jiji kołys' dawno
Cju pisnju czasom wychor swyszcze
Jak wkryje morokom seło.

Tut żyła juna Beatricze,
Jiji szukatymesz, znajdesz,
Sered kwitok stojit' skulptura
Z-pid nih trojandy try zirwesz,

Odnu z kwitok postawysz w wodu,
Odnu do łjutni pokładesz,
A tretju krow’ju iz desnyci
Żywoju krow’ju obilljesz.

W sadu, opiwnoczi skulptura,
Pidijme łjutnju, ożywe
I hołos junoho sukuba
Ponad kwitkamy popływe.

Wtikajesz het', ta ni, ne w zmozi,
Zabudesz ridnych i sim’ju,
A w syłueti na porozi,
Ty ne rozhłedijesz zmiju.

Posłuchaj pisnju, w zhustkach krowi
Kochaj Wołodarku do sliz
Aż poky struny ne porwut'sja,
Czy soncem zaiskryt'sja lis.

A koły wranci na switanku,
Obijmesz statuju nimu,
Na krow’ju zmoczenu trojandu
Krysztalnu nanesesz slozu,

I wse, szczo bude stiny holi,
Zełenyj sad, potwornyj szczem,
Łysz biłyj idoł nad toboju,
Ta siryj zamok pid doszczem.

I did pastuch pidperszy jasen,
Wdywljajuczys' w tumannu młu
Rozkaże łjudjam: – Sywyj kraseń,
Zi skeli kynuwsja w pit'mu.