Ja idu u potoci łjuds'koji bezodni.
Ja s'ohodni czuża i dałeka s'ohodni.
Moji nohy ważki ta zemli ne widczuwajut',
Bo teper w mojij duszi szczos' pomyraje.
Mij nastrij takyj, szczo choczet'sja wyty
I wid bołju ne znajesz kudy sebe podity,
Ta koły znajet'sja, szczo wychodu nemaje,
Nacze hrim iz nebes tyszu hołos łamaje:

Pryspiw:
Pidnimysja z kolin twoje serce błahaje!
Ty ne budesz rabom, jakszczo ne bażajesz!
Treba syły zibraty, z nulja wse poczaty,
A chto każe: Ne wyjde!.. chaj jde!..

Tak, łjuds'ka pryroda pidła,
Żorstoka, łycha, łukawstwom bahata,
Ta szczo kaliczyt' najbilsze duszu j tiło –
Ce druziw pidstawa, ce zrada.
Ta czas rany hojit', wsi hrani styraje
I wsja moja zlist' kudys' propadaje,
Bo chto sylnyj duchom, toj ne tikaje
I dolja żorstoka nas ne złamaje!

Pryspiw

Jak tilky widkrywaju ja swoji-moji oczi,
Cej hołos dołynaje do mene szczonoczi!
Jak tilky zakrywaju ja swoji-moji oczi,
Cej hołos prychodyt' do mene szczonoczi!
Jak tilky widkrywaju ja swoji-moji oczi,
Cej hołos, mabut', szczos' wid mene chocze!
Jak tilky zakrywaju ja swoji-moji oczi,
Cej hołos, cej hołos!..

Pryspiw