S'ohodni doszcz postukaw u moje zapłakane wikonce
Ja wyhljaduju na wułycju – kudy podiłos' sonce?
Buło wono szcze wczora, wsim prominnja daruwało,
A s'ohodni siri chmary wid nas joho schowały.
Płaczut' wułyci, dorohy, poszmatowani derewa,
Witer łystja obrywaje zi staroho moho kłena.
I chocz sumno meni, ta depresiji ne stało.
Ja choczu, szczob my razom cju pisnju spiwały.

Idy, biży za mnoju, bo tilky doszcz zmyje strach,
Roztopyt' serce twoje, roztopyt' lid w twojich dumkach.
Idy, biży skorisze, widczuj mene nazawżdy,
Bo nicz buwaje switlisza, koły je doszcz, ja i ty.

Odjahnusja ja teplisze i porynu u cej morok.
Doszcz s'ohodni meni druh i zowsim ne woroh.
Budut' nohy sami jty po dorozi, szczo bez kraju,
Może ja szcze powernus', a może zabłukaju.
Ty mene szcze zapytaj, szczo znachodżu ja w cij tyszi,
Może widpowid' znajdu, a zresztoju, nawiszczo?
Prosto doszcz mene pokłykaw i powiw za soboju.
Ja choczu, szczob mij nastrij rozdiływsja z toboju.