Szczo take żyttja, dlja czoho wono treba?
Możływo ce ne nasza, a Wsewyszńoho potreba?
Taki słowa też inkoły i w mene nazriwajut'
Ta wsi dumky pro wse i wsjudy z sercja wypychajut'
Ważki moji rjadky i dumka pro łjuds'ki probłemy
Szczo zaczipljajut' i bez toho nadto ważki temy
Czomu isnuju ja i zawżdy prahnu do żyttja?
Czomu poperedu łysz hołod, a ne poczuttja?
Prote i w nych nema swobody i nemaje prawdy
Jakszczo, naprykład, zapytajut': "Czy kołys' kochaw ty?"
Zadumajeszsja, pomowczysz, bajduże posmichneszsja
Prote u oczi ne zahljanesz, a łysz oberneszsja
Tjażka rozłuka w serci twomu ne daje pokoju
Dusza kryczyt', a mozok prahne żyty łysz odnoju
Czomu piszła j ne obernułas', załyszywszy smutok
I obpaływszy wse w tobi, załyszyła otrutu
Jaka z rokamy ne wychod', a wse narostaje
J żaha do ws'oho j do kochannja w tebe propadaje

Pryspiw:
Use na switi składno
I drużba, i pałke kochannja
I smutok, i bil rozczaruwannja
Ta znaju ja – use mynet'sja,
Jakszczo ne wże, to zhodom
Inaksze sonce w nebi zhasne
I wkryjet'sja lodom

Ty pam’jatajesz toj deń, koły my z toboju zustriłys'?
Dlja mene nawkoło wse niby raptowo spynyłos',
Ty tak nesmiływo meni posmichnułas',
Widtodi żyttja moje nawiky zminyłos'.
Ja maryw toboju i ty meni snyłas',
Wsi moji dumky i mriji zapołonyła,
Zabrała mij spokij, schowała wid mene
U swojich hłybokych oczycjach zełenych.
Ty pachnuła medom i sjajała switłom,
Ty z rozumu zwodyła swojim pjankym tiłom,
Nikoły ne znała czoho sama chotiła,
I stała dlja mene ciłym mojim switom.
Iszła tak spokijno, tak dzwinko smijałas',
Tak niżno dywyłas' koły rozmowljały,
Tułyłas', tak micno mene obijmała,
Tak niby nikoho na switi ne mała.
Widkryła meni switu nowyj wymir,
Zrobyła za mene nadważływyj wybir,
Wesełku prynesła u moje sire majbutnje,
I poobicjała zawżdy zi mnoju buty...
Ta persza łjubow, szczo taka szwydkopłynna,
Zdajet'sja nazawżdy, a trywaje chwyłynu,
Ałe może nema tut czyjejis' prowyny,
A prosto wse tak załyszytys' powynno.

Pryspiw

Koły my razom, to swit staje inszym,
Szczo buło składnym, zdajet'sja prostiszym,
Mynaje pohane, szczo buło ranisze
I te, szczo miż namy staje najważływiszym!

Teper ja rozumiju... ce najważływisze