Switanok – znowu roztuły powiky, prokljany żyttja nawiky
I znowu zapytaj u sebe "skilky"? Ne nabrydło?
I kincja ne wydno, a ty use stojisz na misci
I wse czekajesz, nu koły Zemlja na dwoje trisne
I czy z nebes wpade kusoczok Soncja i zihrije
Kożen pro ce mrije...
Prote i mriji ne dałeko, a prosto oczi ne spryjmajut'
A namy wse u ljalky hrajut'
I opustywszy hołowu, my czujem jak nas łjuto łajut'
Ta wse ce łysz myttjewist', szczastja ricz prosta, jak dweri
I ja pyszu dlja tych, chto ne czytaje widpowid' na steli
A prokydajet'sja iz dumkoju w posteli,
Szczo wse ne tak pohano, i swit ne czorno-biłyj
I ne buwaje bljakłych koloriw, a je łysze mytec' newmiłyj
A doswid nasz wse nabuwajet'sja z rokamy
I tini nas nawczat', wony szcze dosi pomiż namy

Pryspiw:
Żyttja doroha – temna awtostrada
Promczys' po nij i ne pomitysz wady
A nasołodżujsja myttjewistju i wyhljadom z wikna
Ne wir u dołju, a prożywaj żyttja spowna
Żyttja doroha – temna awtostrada
Promczys' po nij i ne pomitysz wady
I ne dywyws' nazad, bo tam łysz czas i slozy
Zabud' pro ce, nemaje bilsze prozy

A muzyka, wona prekrasna...
Wona, jak promiń jasnyj, jakyj roztopyt' lid na serci
I spałyt' wse, szczo obpikaje, nacze percem
I zwilnyt' duszu, szczo połyne wwerch za chmary
Na druhyj płan odrazu widijdut' wsi sprawy,
Jak w dni, koły buły mali, j ne rozumiły, nu, czomu usi slipi?
Iz wikom w hołowi łysze nudni dumky...
Bezdumnyj pohljad, oczi tudy – za neboschyłom
I tiło postupowo pokydajut' syły
Jich zminjujut' nowi, zapownjujuczy wsi klityny
I wże ne pomiczajesz nudnoho czasu płynu
A je żyttja, i je use, czoho dusza bażaje
Ws'oho chwataje, wse poczynajet'sja iz nowoji storinky
Z’jawljajut'sja widsutni dosi połowynky
I wse, szczo buło propade u pustoti swidomosti
A nowe z’jawyt'sja, pocznut'sja nowi powisti...

Pryspiw