cej weczir je zijszowszym z rozumu
takyj spokijnyj bez tysjaczi atomnych bomb
liwa ruka smijet'sja, niby kohos' bude byty
doszcz narobyw bołota...
szkilni awtobusy pusti, idut' w switli
spiszu czerez dorohu
krapli... szkira – ne moje nadbannja
ja cym korystujus'
ce ż ne fantastyka!

załywaje
twij powerch na ostanńomu szczabli
i ne załyszaje slid na
p’jatomu

cej mahnitnyj farsz rozumu moho ne je wże takym smacznym
i zaspokojuje, jak prawyło, smażena kartoplja iz lodom
i nawit' znajuczy stupiń zabrudnennja swojich krosiwok
ja szcze maw sowist' błyszczaty nymy w centri mista
dlja bahatych zazwyczaj – kondycionery
p’jut' czaj...