cey vechir ye ziyshovshym z rozumu
takyi spokiynyi bez tysyachi atomnych bomb
liva ruka smiyet'sya, niby kohos' bude byty
doshch narobyv bolota...
shkilni avtobusy pusti, idut' v svitli
spishu cherez dorohu
krapli... shkira – ne moye nadbannya
ya cym korystuyus'
ce z ne fantastyka!

zalyvaye
tviy poverch na ostannomu shchabli
i ne zalyshaye slid na
p’yatomu

cey mahnitnyi farsh rozumu moho ne ye vze takym smachnym
i zaspokoyuye, yak pravylo, smazena kartoplya iz lodom
i navit' znayuchy stupin zabrudnennya svoyich krosivok
ya shche mav sovist' blyshchaty nymy v centri mista
dlya bahatych zazvychay – kondycionery
p’yut' chay...