Sindbadowi naszczadky iz szowkiw tonkych szkoljarok
Wabljat' hroju. Nicz persza – ty Szechyryzada.
Czorna kawa, Panasonik,
Os' pojednujut'sja troje.
B’jut' bili strumy:
Dyhy-dy-bum-bum-bum
U twoje widkryte tiło – ty stohnesz,
Ty kowtajesz nicz newmiło.

U łabirynt kochannja wchodjat' pidlitky sjajływi
Jich oczi zli, to sribni uryła samohubci,
Jich wołossja w teplij zływi.
Mahnitofony czas nakruczujut',
W posteli szełestjat' tiła,
Łitajut' w litiji efymerni widobrażennja,
Diwczata, persy, stehna sokowyti.

Toj łabirynt u nebesach
U snach, dzwinkach, oczach, ałejach i pid’jizdach,
Żinocze tiło wspomocziłe i pałke, pachke
Zweniłe tiło mista.
Oczyci żowti sfinksa –
Syny dyjawoła prymrużeni za namy czatujut',
A duszi paljat',
I tikajut' naszi duszi każanamy.

W kyszenjach temnych popelijut'
Prezydenty paperowi.
Skypajut' wyna, wybuchaje skło,
U parkach zapach krowi.
Hwałtiwnyky – koty pidstupni
Zaczajiłysja z nożamy-pazuramy.
Zakochani zlitajut' –
Miż derewamy jich kryształewi chramy.