Zażurena pani sydyt' na dywani.
Ja do neji howorju słowamy-wirszamy,
A wona łyszeń dywyt'sja wdałecz tak hirko.

Sydymo pid wiknom i szukajemo sniw,
Ja pro nych szcze kołys'-to napyszu pisni,
Ałe poky szczo sumno, łysz w nebi smijet'sja dwi zirky.

My spiwatymem pisnju pro naszi doszczi,
My spiwatymemo, ałe u duszi
Bude wohko, nemow nadwori uczora.

Skoro soneczko zijde, zipnet'sja rosa,
A u twojemu oci zastyhne sloza.
Ja tebe pociłuju, a dali pidu w syni hory.

Czas – iłjuzija smichu, iłjuzija szczastja,
Czas narodżenyj krykom tret'oho błaznja.
Ja szukaju swiżisze j szczyrisze u sobi.

I meni wse odno, chaj spiwajut' ptachy,
Chaj kryczat' koty na porozi wesny.
Ja zustriw swoju dołju u twojij podobi.

Ne żurysja, ne płacz – zawtra znowu doszczi.
Baczysz, wohnykom swityt'sja płomiń swiczi –
To moja spopeliła dusza czekaje na wesnu.

Bud' mojeju wesnoju, bud' switłom i tinnju,
Chaj prochromyt' nazawżdy ce dyke tremtinnja...
Zadlja tebe ja tryczi pomru i dwiczi woskresnu.