Pereosmysłennja wicznosti zawżdy w sercjach
znachodyt' prystanok.
Nawit', koły ty samotńo stupajesz na kraj.
Tilky ostannij, probudżenyj piwnjamy
twij newyspanyj ranok
mowyt' tobi: "Czekaj".

Znowu, natrapywszy na szcze ne wypytyj czaj
toboju s'ohodni,
ja powertajus' u dijsnist', a dijsnist' sumna:
adże zachmarene nebo, i soncja nema,
łysz dusza iszcze prahne mełodij –
... obirwałas' struna.

Pryspiw:
A ja pidu
szukaty sonce na swoju bidu...
A jak znajdu,
tebe z soboju, myła, zaberu.

Łjudy idut' popry nas. Łjudy – inszi,
a my z toboju tym czasom
prahnemo buty udwoch i diłyty na dwoch use
nawit', koły bude boljacze, abo jakszczo
powernet'sja iz temrjawy raptom
nedojatrenyj szczem –

budemo wiryty w sonce, czekaty doszcziw,
zbyraty u żmeni
witer poliw i żaryny rozpeczenych zir.
Ja powernusja todi, jak roztopłju lody
i ty znowu zachoczesz do mene.
Zachotiwszy – powir.

Pryspiw