Wdywljajet'sja maty u kłjucz żurawłynyj,
Wdywljajet'sja maty wes' czas wdałecziń.
I mołyt'sja Bohu: "Wernysja, mij synu,
Synoczku mij łjubyj, prochaju pryłyń!
Pora meni, synu, zbyratys' w dorohu
Roky widcwiły, chocz sady tak cwitut',
Biło-biło cwitut'.
Synoczku, szczodnyny mołjusja ja Bohu,
Tak choczu do sercja tebe pryhonut'.

Wernysja, mij synu, wernysja do chaty,
Wijna widhrymiła, jak litnja hroza,
Meni wże za obrij pora pospiszaty..."
Jij pohljad tumanyt' sołona sloza.
Ne spyt'sja matusi u nicz horobynu
Nemow syrotyna znow sydyt' kraj wikna,
Wse sydyt' kraj wikna.
Oczej ne zimknuwszy, płekaje nadiju
Na zustricz iz synom. Ta marno. Wijna...

Ne tilky u neji syniw widibrała,
Ne w neji odnoji tak serce szczemyt'...
W ostannju dorohu zibrałasja mama,
Ta chocze iz synom zustritys' na myt'.
Wdywljajet'sja maty u dal żurawłynu,
Wdywljajet'sja z bołem w jasnu dałecziń,
U jasnu dałecziń.
Wse mołyt'sja Bohu: "Wernysja, mij synu,
Synoczku mij łjubyj, prochaju, pryłyń..."