Ranok, wołohist' ta biłyj dym,
Estakady pusti, widczuttja bidy...
Nam z toboju, sestra, wże widmirjano czas,
Szczo isnuje popered, to wże ne dlja nas.

Wże prywabłjuje spokij, wysnażuje hrich,
Wże powilno za wiknamy padaje snih,
Twoja zwyczka – pryczyna, i ty zwolikajesz,
Ałe, każu, sestra: roby te, szczo majesz.

Ni, sestra, pewno, ce darma,
Buła chocz obraza, teper – nema,
Wse, sestra, widpoczyń, sestra, –
Widsotok żahy za chwyłynu wmyra.

Naszi sproby szczos' wdaty – newdali, dribni,
Bo ujawa utomłena każe "ni".
Dali tak nemożływo, i ty widczuwajesz,
Szczos' potribno zrobyty, – roby te, szczo majesz.