Narodżenyj, szczob żyty, pam’jataj, szczo pomresz, zlitajuczy, bud' pewen, szczo kołys' upadesz!
Wże kłacnuwszy zatworom, natyskaj na haczok, i witru opyrajsja – ne zirwe, jak łystok.
Tobi serce – szczoby bytys', a kułak – szczoby byt', tut słuchaty ne łehko, ważcze, niż howoryt'.
A pohljady j nasmiszky, ne zupynjat' twij złet, toż krokamy twerdymy, jdy po doli wpered.

Bajduże, za kym ity i borotysja iz kym
Doky mecz trymajesz ty baczysz kriz' tuman i dym
Projdenyj pozadu szljach doszcz rozmyw twoji slidy
I nemaje worottja... Zore, steżku oswity.
Ne żałkuj pro te, szczo je, sumniw het', bo ty prawyj;
Dołju toj swoju kuje, chto ne tiłom łysz żywyj.
Wid łjudej ne żdy tepła, rozuminnja i dobra.
Dolja prawdu rozdjahła: baczyty oczam pora.

Tak łehko potonuty sered morja w czowni z probytoju kormoju i nadłomom w sterni,
Jak wse żyttja pronesty swij ne struhanyj chrest u switi nadto temnim ne zapljamywszy czest'?
Tak składno nepochytno dosjahaty mety, kriz' pohljady i słynu swoje tiło nesty.
Kriz' ruky, szczo styskajut', szczob porwat' na szmatky, ne łehko ne złamatys', but' twerdym i stijkym.

U koho b ty ne wiryw, łysz sobi dowirjaj, u natowpi ne padaj, a upaw – to wstawaj.
Tut worohiw desjatok, ta łysze odyn druh, koły wony dowkoła, ne chowaj swojich ruk.
Dlja inszych ty soboju załyszajsja zawżdy, ty wpewneno stupajesz do swojeji mety.
Ty je oryhinalnyj, ty odyn u tworcja, ne ważko szljach poczaty, ważko jty do kincja!