I.
Jak rozirwatysja meni sered krasywych?
Sered rozumnych, sered czemnych, sered sylnych?
I jim usim zi mnoju ważko
Ne te, szczob perehnaty – poriwnjatys' tjażko

Koły ja szczos' każu – parłament zamowkaje
Zapysuje i dumaje. U ihraszky ne hraje.
Biljawky cipenijut', brjunetky apłodujut'
Rudi szykujut'sja, pohołeni swjatkujut'

Wid opłeskiw hucznych tikaju ja na jachti
Sobi każu – szczo dali? Może w kosmonawty?
Moral cijeji basni... Nema morali
Dzerkało moje... Szczo? Breszy i dali!

Pryspiw:
Breszy nam, dzerkało, breszy...

II.
Sonce u zeniti, prokydajs', łedaszczo
Dali bude bilsze, dedali bude kraszcze
I, szcze ne wypywszy rozczynenoji kawy,
Szwydko ja beru do desjatoji oktawy

Ot szczo ne napyszu – wsi każut': Łew Tołstoj!
Sim pasportiw mynuło, a ja szcze Fozzi-boj
Usi słowa moji widbyti u hraniti
Dity w szkoli wczat' jich cijeji myti

Ważko ujawyty rozmiry mojeji ujawy
Szcze, bud' łaska, kawy. Okuljary – pid zastawu
Ja potim donesu usi detali
Dzerkało moje... Szczo? Breszy i dali!

III.
Ego – jak w Ołeha, baszka – jak u Saszka
Sława – w Jarosława, u Koti – aperkot
U mołodoho Sani – posmiszka OK
U Witi – titi-miti, didżej – supermod el

Powoli prorostaje nasz wełykyj kuszcz
Rozwozymo my łjudjam wesełoszczi pid kłjucz
Dzerkało błyszczit', mene nese.
Wiryte, ne wiryte – powirte. Nu i wse.