Iłjuzijeju prożytych wikiw,
Poetamy napysanych istorij
W małeńkim misti kriz' połon doszcziw
Nawik zustriłys' dwi kryłati doli.
Słowamy ne możływo rozkazat',
Jak ti sercja zamrijano kochały,
W take ne mih powiryt' nawit' Boh,
Wony ż pid nebom wysoko litały.

Takych istorij duże mało na zemli,
Wony kochały duże sylno j do nestjamy,
Jim duże zazdryły wsi oczi zli
Ta ne złamat' łjubow, jaka żyła wikamy.
Dywywsja w jiji oczi j win tonuw,
Dlja neji ż win buw prosto ideałom,
Nichto b todi nikoły b ne zbahnuw,
Szczo może wse zawerszytys' prowałom.

Czy może Boh dywywsja ne tudy?
Czy może zamałyj dlja nych staw swit?
Ne zmih win wrjatuwaty wid bidy
Toj niżnyj i zakochanyj polit.
Czomu trapljajet'sja take nichto ne znaje
I wynykło bahato zapytań,
Jiji win dosi prystrasno kochaje,
Wona ż, czomus', ne chocze cych kochań.

Nawiszczo wse ce? Jak ce zupynyty?
Nema pryczyn. Jich ne buło, powir.
Koły prochodyt' deń i nastupaje weczir,
Win nacze witer wylita na dwir.
I dywyt'sja uhoru j tycho płacze,
Szuka na nebi dwi jasnych zori.
Odna des' nad Połtawoju litaje,
A insza swityt'sja u ńoho u dwori.

Win pada na kolina i błahaje,
Szczob dolja powernuła tu łjubow.
Do kryku, do żałju i do nestjamy
Win chocze obijnjaty jiji znow.
Sjużet prostyj: szczonoczi win błahaje
Wse wernuty i poczaty znow.
Nechaj nastupyt' myt', dlja nych zasjaje
Jich spilnyj deń, de poczynajet'sja łjubow.

Koły widlitaje twoje kochannja, rozumijesz,
Szczo bahato wtraczeno, ałe wse marno,
Czorno-bili kolory teper w twojich oczach,
Nemaje farby, nemaje farby, mynuw toj czas.
Poczuttja moji załyszyłys' na samoti,
Jak zawżdy ja tebe czekaw wdoma, ałe na tebe sprawżnju,
Ta ne w snach, w jakych prychodysz znowu j znowu,
Obijnjaty choczu i poczuty łahidne słowo.

Ałe jak powernuty wse ce nazad,
Zminyty toj czas, moje żyttja bez wtrat.
Trymaty u rukach twoji dołoni
Pociłunkamy liczytysja wid bołju, wid swoho bołju.
Kochaty bez tjamy, nemow żywesz odyn deń,
Łjubuwatysja oczyma kożen deń,
Kożen deń daruwaty pisni, daruwaty sebe,
Ja wse, szczo możu zrobyty, wse robłju dlja tebe.

Błahały zori i błahało nebo:
Ty schamenys', do ńoho powernys',
Ałe usi prochannja wże ne treba,
Ja nacze ptacha, szczo łetyt' u wys'.
Czariwnym rankom, tycho na switanni
Ja widłetiła u czariwnyj swit,
De zorepadom padajut' bażannja,
De dijsno je zachopływyj polit.

Probacz meni, moje czariwne sonce,
Ałe, na żal, ja wże dawno ne ta,
W mojij duszi nema uże kochannja
I załyszyłas' tilky samota.
Dusza chołodna, serce nacze kryha,
Ne znaju jak tobi ce pojasnyt',
Chołodna ja, niczoho wże ne treba,
Mene teper uże ne zupynyt'.