Wse buło niby tilky szczo – j ne maje,
Wse buło mow czudowyj son, mow raj,
I ja prosyw, u koho sam ne znaju,
Tilky ne znykaj, tilky ne znykaj.

Ałe use znykaje des' w nikudy,
Ja wże odyn na chwyljach samoty,
U mene bilsz takych jak ty ne bude,
De meni ity? De tebe znajty?

Pryspiw:
Tak choczu ja ruk twojich tepło,
Ty ne moja – znaju wże dawno,
A na ustach łysz twoje im’ja,
Ta ty wże, ta ty wże ne moja.

Na żal, buły w nas poczuttja ne schożi,
Moji mow sonce, a twoji – mow snih,
I ja kazaw, szczo bilsze tak ne możu,
Ałe ja by zmih, ałe ja by zmih.

Pryspiw

Mynaje czas i chocze wse zabuty.
Żyttja, jak witer, prołetyt', projde,
Ta może znow kołys' my razom budem,
Powernu tebe, ja powernu tebe.

Pryspiw