Ja piszła na dno.
Nadi mnoju swyncewi wody.
Tychi prywydy werb
Obmywajut' steżku z kolin.

Zachłynułas' i wpała,
Jak rozhojdanyj społoch swobody.
Jak z nimoi dzwinnyci
Obrizanyj worohom dzwin.

Ja whruzaju w pisok.
Może, des' tam,
W czasach potomnych,
Chtos', kołys' pryhadaje
i tycho mene pozwe.

Dywni ryby i chmary,
i tini bykiw betonnych –
Wse pływe nadi mnoju,
Use nadi mnoju pływe.

Meni snyt'sja mij chram,
Meni snjat'sja zołoczeni bani.
U wysokomu nebi
Obhoriłoji wiry chresty.

Meni chołodno tut,
Ta, prynajmni, – nijakoji twani.
Hłybyna, wona szczo ż? –
Potojbiczna sestra wysoty.

Zabuwaju swij hołos
i wczusja tycho konaty.
Kryżanije rika.
Wże nemae ni chwyli, ni chmar...

Tak zate chocz odne:
Peretliły moji kanaty,
W ne moji Wełykodni ne sipaje
Żoden dzwonar.