Ya pishla na dno.
Nadi mnoyu svyncevi vody.
Tychi pryvydy verb
Obmyvayut' stezku z kolin.

Zachlynulas' i vpala,
Yak rozhoydanyi spoloch svobody.
Yak z nimoi dzvinnyci
Obrizanyi vorohom dzvin.

Ya vhruzayu v pisok.
Moze, des' tam,
V chasach potomnych,
Chtos', kolys' pryhadaye
i tycho mene pozve.

Dyvni ryby i chmary,
i tini bykiv betonnych –
Vse plyve nadi mnoyu,
Use nadi mnoyu plyve.

Meni snyt'sya miy chram,
Meni snyat'sya zolocheni bani.
U vysokomu nebi
Obhoriloyi viry chresty.

Meni cholodno tut,
Ta, prynaymni, – niyakoyi tvani.
Hlybyna, vona shcho z? –
Potoybichna sestra vysoty.

Zabuvayu sviy holos
i vchusya tycho konaty.
Kryzaniye rika.
Vze nemae ni chvyli, ni chmar...

Tak zate choch odne:
Peretlily moyi kanaty,
V ne moyi Velykodni ne sipaye
Zoden dzvonar.