– Oj, mamo, ne można iz nełjubom żyt',
Oj tjażko, oj ważko z nym recz howoryt'.
Oj łuczsze ja budu swij wik diwuwaty,
Oj łuczsze ja budu swij wik diwuwaty.

– Oj, donju-hołubko, jaka ja stara,
Mjenje u mohyłu ljahaty pora.
Jak oczi zakroju, szczo bude z toboju?
Ostanesja, donju, nawik syrotoju.

– Oj, mamo-hołubko, ne płacz, ne rydaj,
Hotow' rusznyczoczky, chustky wyszywaj.
Nechaj ja z nełjubom wse szczastja zatraczu –
Ty budesz weseła, odna ja zapłaczu.

Oj tam, kraj dorohy krest Bożyj stojit',
Tam rano i pizno matusja kryczyt':
– Oj, Boże, mij Boże, szczo ja narobyła?
Swoju ridnu doczku zi swita zhubyła.