Koły ja prokydajusja, i koły w kimnati, pid syzyj ranok,
Najdużcze widczuwajet'sja zapach tjutjunowoho dymu,
Ja dumaju: chto widillje kułju, na tomu kinci moho żyttja?
Bo Kyjiw – to Harłem, szczo roztopłju w synij wodi
Topłene sonce twojich i mojich proreczeń.
Ja dywłjus' na czorni łeza dachiw,
I budynky reczut', czom ne żywut' zadlja nych?

Koły ja czekaju, a ty ne prychodysz,
Ja załyszu tobi na stoli tychyj dotyk.
Koły ty czekajesz, a mene wse nemaje,
Zihraje mij błjuz na bałkoni zołotyj saksofon...
Bo Kyjiw to Harłem, i u widbłysku czornych wikon
Ambrazura kwadratu... Wse buło marno,
I szepocze rozpeczenyj siryj asfalt... Kyjiw to Harłem...