Trykljatyj deń, hodynnyk – peń, wsich zabuwaje rozbudyty.
Tycheńko spyt' i ne kryczyt' niczna twoja nadija.
Samotnij czornyj ptach prynese łysz smutok
I slozy na oczach ne zmożesz ty zabuty.
Weczirni sutinky wpały na misto
I zapałały lichtari na obistjach.
Widkryti dweri wełykoho domu –
Niszczo ne kłycze tebe u dorohu.

Pryspiw:
Pociłunok, mow zmija, załyszyt' slid noża,
Znimy swoje wbrannja, tebe czekaju ja.
Ne widczynjaj dwerej nedospanych noczej,
Tebe błahaju ja, powija.
Twoje im’ja... Powija...

Kłjuczi wid chaty wpadut' u wodu
I na czużomu łożi zhubysz swoju wrodu,
Jak czaszka kawy, wypyto ziłlja,
Nichto ne pryjde na twoje wesiłlja.

Pryspiw