Koły wijna wrywajet'sja u dweri,
Ne zachystjat' słowa j peczatky na paperi.
Potribno jty, potribno braty zbroju
I prawo na żyttja widstojaty w hornyli boju...

Odna bida piszła na zachid, insza pryjszła zi schodu.
I znowu slozy, znowu strach, znowu strażdannja dlja narodu.
Znowu za spynamy wyzwołyteliw
Pryjszły nowi karateli ta muczyteli...
To szczo ż robyty – sydity skławszy ruky,
Spokijno dywytysja na wbywstwa ta muky?
Czy, wzjawszy błahosłowennja w ridnoji mamy,
Poczaty borot'bu – z nowymy worohamy?

Pryspiw:
Popłacz za mnoju mamo, koły ja zahynu.
Za swoju zemłju, za Ukrajinu
Popłacz za mnoju sestro, ne każuczy nikomu,
Szczo ja wże nikoły ne wernus' dodomu.

Tecze sloza, prohornujuczy zmorszky.
I mama mołyt'sja – "Chaj pożywe szcze troszky"
Wże tak dawno ne baczyt' syna swoho
I szcze b chocz raz pobaczyty joho żywoho...

Ty znajesz, mamo, ja szcze trymajus'!
Karajus', muczus', ałe ne kajus'!
Jakszczo ne ja – to chto? Zajwe pytannja...
Dlja nas ce ne prosta wijna – ce wyzwolni zmahannja.
Łjudej żenut' na schid, nemow chudobu,
Prynyżujut', szczob znyszczyty łjuds'ku podobu...
I zachystytysja u cych łjudej nema nijakych szansiw,
U nych odna nadija – na powstanciw...

Pryspiw

Projdut' roky, zemlja zahojit' rany,
Załyszat'sja w żywych poodynoki weterany...
A skilky tych, szczo ne pryjszły dodomu,
Łeżat' w swojij zemli w mohyłach newidomych...

Powoli naszi syły tanut', i wsi my znajemo,
Szczo w cij wijni z czużymy poky szczo prohrajemo...
Chaj peremohy naszi poriwnjano mali,
Ta hołowne, szczo nasz narod łyszywsja na swojij zemli.
Nichto ne znaje, chto ja, nichto ne znaje, de ja...
Tiła zahynut' – żytyme ideja...
A naszi duszi tut – w ridnych prostorach –
Wołyns'kych lisach, Karpats'kych horach...

Pryspiw